Een zweem van mist ligt over de eindeloze bossen, terwijl het licht van de Baltische Zee in fijne, zilveren tinten schittert op de doeken van Letse kunstenaars - zo begint de beeldtaal van Letland, die altijd schommelt tussen melancholie en stille hoop. Wie op een vroege ochtend door de markthallen van Riga slentert, voelt hoe het alledaagse wordt omgezet in poëzie: De verkopers met hun kleurrijke hoofddoeken, het weelderige groen van de komkommers, het dieprood van de bessen - het lijkt allemaal geschilderd, alsof een kunstenaar de kleuren van Letland met speciale zorg heeft uitgekozen. Deze liefde voor detail, natuur en licht loopt als een rode draad door de Letse kunstgeschiedenis, die veel meer is dan alleen een weerspiegeling van de bewogen geschiedenis van het land.



De Letse schilderkunst, vaak gekenmerkt door een diepe verbondenheid met het landschap, verrast keer op keer met haar complexiteit. Terwijl Vilhelms Purvītis het licht van de Scandinavische schemering ving met zijn impressionistische winterlandschappen, die een hele generatie kunstenaars inspireerden, waagde Jānis Rozentāls zich aan de weergave van de moderne mens in het spanningsveld tussen traditie en een nieuw begin. Zijn portretten, vaak met een bijna fotografische precisie, vertellen over een maatschappij in transitie, over verlangen en trots. Maar de Letse kunst is niet alleen maar idyllische natuur: in de jaren 1920, toen Riga een bruisend centrum van de avant-garde werd, experimenteerden kunstenaars als Romans Suta en Aleksandra Beļcova met kubisme, constructivisme en expressieve kleurvlakken. Hun werken, vaak uitgevoerd in gouache of als prenten, weerspiegelen de geest van optimisme van een jonge natie die hunkerde naar onafhankelijkheid en op zoek was naar een eigen artistieke taal.



Fotografie en grafisch ontwerp ontwikkelden zich in Letland tot onafhankelijke kunstvormen lang voordat ze in andere landen als zodanig werden erkend. De zwart-wit portretten van fotografe Inta Ruka bijvoorbeeld leggen de stille, soms broze aard vast van mensen die leven tussen stad en platteland, tussen verleden en heden. De Letse prentkunst van kunstenaars als Džemma Skulme wordt gekenmerkt door haar helderheid en subtiele combinatie van folklore en moderniteit. En een motief komt steeds weer terug in de werken: het licht dat door berkenbossen valt, de glinstering van de Baltische Zee, de glinstering van een zomeravond. De Letse kunst is als een stille dialoog tussen natuur en mens, tussen geschiedenis en het heden - en wie zich ermee bezighoudt, ontdekt een wereld vol subtiele nuances, verrassende onderbrekingen en stille schoonheid die in elke kunstdruk tot leven komt.