Arnold Schönberg is vooral wereldberoemd als componist en muziektheoreticus, maar zijn beeldende kunst neemt een opmerkelijke en unieke positie in binnen de twintigste-eeuwse kunstgeschiedenis. Temidden van de culturele omwentelingen in Wenen rond 1900 ontwikkelde Schönberg een expressieve, diep subjectieve beeldtaal die duidelijk afstand nam van academische conventies. Zijn schilderijen, vooral portretten en zelfportretten, worden gekenmerkt door een intens engagement met zijn eigen psyche en een radicale openheid voor innerlijke conflicten. De werken, vaak uitgevoerd in felle, contrasterende kleuren met expressieve penseelvoering, weerspiegelen de emotionele onrust en drang naar artistieke zelfbevestiging die ook kenmerkend zijn voor zijn muzikale oeuvre. Bijzonder opvallend is het schilderij "De rode blik", dat met zijn bijna visionaire kleurgebruik en de suggestieve voorstelling van het gezicht als spiegel van de ziel een van de meest indrukwekkende voorbeelden is van expressionistische schilderkunst. Schönbergs beelden gaan een nauwe dialoog aan met die van zijn tijdgenoten uit de Weense kring, zoals Oskar Kokoschka of Egon Schiele, maar blijven onmiskenbaar individueel. Zijn kunst houdt zich minder bezig met uiterlijke realiteiten dan met innerlijke toestanden: het doek wordt een projectievlak voor angsten, hoop en existentiële vragen. Schönberg experimenteerde met verschillende technieken, van olieverf op doek tot inkt- en aquareltekeningen, waarbij hij de grenzen van het medium verlegde. In de context van het modernisme vervult Schönberg een brugfunctie: hij verbindt muzikale innovatie met visuele avant-garde en creëerde zo een uniek artistiek oeuvre dat vandaag de dag nog steeds fascineert. Zijn schilderijen zijn zeldzaam maar zijn te vinden in belangrijke collecties en musea, geïnterpreteerd als uitdrukkingen van een tijdperk dat gekenmerkt werd door omwenteling en de zoektocht naar nieuwe uitdrukkingsvormen. In kunstdrukken is hun suggestieve kracht bijzonder indrukwekkend, omdat de intensiteit van de kleuren en expressieve lijnen zelfs in reproductie behouden blijven. Schönbergs visuele werk is een krachtig bewijs van de complexiteit van artistieke identiteit en de nauwe band tussen muziek en schilderkunst in het begin van de twintigste eeuw.