Victor Vignon wordt tegenwoordig beschouwd als een van de meest ingetogen maar duurzame stemmen van het Franse impressionisme, wiens werk wordt gekenmerkt door een subtiele gevoeligheid voor licht en sfeer. Zijn landschappen, vaak de glooiende heuvels en bossen van Île-de-France, ontvouwen een stille poëzie die de kijker meesleept in een wereld van contemplatieve rust. Vignon schuwde dramatische effecten en gaf in plaats daarvan de voorkeur aan een ingetogen palet dat het natuurlijke karakter van het landschap behield. Zijn schilderstijl wordt gekenmerkt door een losse penseelvoering die de vluchtigheid van het moment vastlegt zonder aan helderheid in te boeten. De invloed van kunstenaars als Camille Pissarro en Paul Cézanne is duidelijk zichtbaar in zijn beeldtaal, maar toch ontwikkelde Vignon een eigen benadering, gekenmerkt door een harmonieus evenwicht tussen structuur en sfeer.

Kunsthistorici waarderen vooral Vignons vermogen om het onspectaculaire te waarderen en het alledaagse een stille grandeur te geven. Zijn werken gaan minder over revolutionaire gebaren en meer over een diepe verbondenheid met de natuur. In een tijd waarin het impressionisme vaak wordt geassocieerd met grote namen en spectaculaire vernieuwingen, vertegenwoordigt Vignon een andere, bijna meditatieve kant van de beweging. Zijn schilderijen nodigen kijkers uit om stil te staan en de subtiele tonen van licht en landschap te ontdekken. Vandaag de dag worden zijn werken gewaardeerd in grote musea en collecties en wordt zijn bijdrage aan de ontwikkeling van het impressionisme steeds meer erkend. Vignon liet een oeuvre na dat boeit door zijn stille kracht en poëtische diepte en dat kijkers blijft betoveren.