Als je een van Quarenghi's gebouwen binnenstapt, is het alsof je een decor betreedt dat is ontworpen voor helderheid en harmonie. De lucht is doordrongen van een koele rationaliteit die nooit koud is, maar in plaats daarvan een subtiele elegantie uitstraalt. Rijen zuilen, die als stille schildwachten staan, begeleiden ritmisch het licht dat door de hoge ramen naar binnen valt en accentueren de geometrie van de architectuur. Er is een dialoog tussen licht en schaduw, tussen strikte orde en een vleugje monumentaliteit, die de bezoeker omhult. De proporties zijn evenwichtig, de lijnen helder en onopgesmukt - alles voldoet aan de idealen van het neoclassicisme, dat in Quarenghi's handen bijna een muzikale compositie wordt.
De sfeer in zijn ruimtes wordt gekenmerkt door een stille waardigheid die uitnodigt om te blijven hangen en na te denken. Het voelt alsof de tijd vertraagt, alsof de ruimte zelf aanzet tot contemplatie. De materialen - marmer, stucwerk, hout - zijn bewerkt met een precisie die de hand van de meester verraadt. Quarenghi wist hoe hij de grootsheid van oude modellen moest vertalen naar de moderne tijd zonder zijn toevlucht te nemen tot louter imitatie. Zijn gebouwen spreken van een verlangen naar orde en schoonheid, van een wereld waarin rede en esthetiek hand in hand gaan. Wie in een van zijn werken woont, voelt de kracht van architectuur om ruimtes te creëren die niet alleen functioneel maar ook intellectueel stimulerend zijn.
Als je een van Quarenghi's gebouwen binnenstapt, is het alsof je een decor betreedt dat is ontworpen voor helderheid en harmonie. De lucht is doordrongen van een koele rationaliteit die nooit koud is, maar in plaats daarvan een subtiele elegantie uitstraalt. Rijen zuilen, die als stille schildwachten staan, begeleiden ritmisch het licht dat door de hoge ramen naar binnen valt en accentueren de geometrie van de architectuur. Er is een dialoog tussen licht en schaduw, tussen strikte orde en een vleugje monumentaliteit, die de bezoeker omhult. De proporties zijn evenwichtig, de lijnen helder en onopgesmukt - alles voldoet aan de idealen van het neoclassicisme, dat in Quarenghi's handen bijna een muzikale compositie wordt.
De sfeer in zijn ruimtes wordt gekenmerkt door een stille waardigheid die uitnodigt om te blijven hangen en na te denken. Het voelt alsof de tijd vertraagt, alsof de ruimte zelf aanzet tot contemplatie. De materialen - marmer, stucwerk, hout - zijn bewerkt met een precisie die de hand van de meester verraadt. Quarenghi wist hoe hij de grootsheid van oude modellen moest vertalen naar de moderne tijd zonder zijn toevlucht te nemen tot louter imitatie. Zijn gebouwen spreken van een verlangen naar orde en schoonheid, van een wereld waarin rede en esthetiek hand in hand gaan. Wie in een van zijn werken woont, voelt de kracht van architectuur om ruimtes te creëren die niet alleen functioneel maar ook intellectueel stimulerend zijn.
Pagina 1 / 1