De Beierse schilder Franz Lenbach wordt door kunsthistorici ook wel "de schilderprins van München" genoemd. Deze naam is geen toeval, want Lenbach's levensstijl was luxueus en luxueus. Franz Lenbach, afkomstig uit een familie van metselaars met veel kinderen, werd in 1882 zelfs geridderd en kwam zo in de rangen van de adel terecht. De opkomende hogere middenklasse en de adel wilden hem laten schilderen en boden grote bedragen aan voor zijn portretten.
Zoals voor veel kunstenaars van zijn tijd was een reis naar Italië bepalend voor zijn verdere stijl. Sinds Goethe zijn Duitse kunstenaars in de 18e en 19e eeuw in het voetspoor van oude culturen naar het land van het verlangen, Italië, gereisd. Daar hoopten ze inspiratie te vinden op de plaatsen van de Romeinse beschaving en te midden van de kunst en architectuur van de Italiaanse Renaissance. Als jongeman bezocht hij Rome en Florence en trainde hij zijn kunst op de werken van de oude meesters. Hij maakte kopieën van belangrijke werken zoals Tizians en Rubens.
Lenbachs stijl werd ook duidelijk beïnvloed door zijn leraren aan de Academie voor Schone Kunsten in München. De schilder Carl Theodor von Piloty bracht de jonge en veelbelovende kunstenaar Lenbach terug van Italië naar de Academie in München. Daar ontwikkelde Lenbach, onder het toeziend oog van Piloty, zijn speciale stijl, die zich richtte op sfeervolle kleuren en levensechte enscenering. Lenbachs stijl was vernieuwend in die zin dat hij zijn aandacht richtte op de presentatie van de eigenheid van zijn modellen. Lenbach wilde zijn modellen op een waardige manier in beeld brengen en, ondanks alle naturalisme, afbeeldingen van armoede of ellende vermijden, zoals bijvoorbeeld te vinden is in Gustave Courbet of Jean Francois Millet. In plaats daarvan vond Lenbach zijn artistieke rolmodellen meer in de oude meesters zoals Titiaan of Peter Paul Rubens.
Met het succes van zijn kunst is Franz Lenbach erin geslaagd om van zichzelf een rijk en invloedrijk kunstenaar te maken. Hij portretteerde beroemdheden als Otto von Bismark en zelfs de waarnemende paus. Toch is hij zijn familie niet vergeten. Hij gaf financiële steun aan zijn broers en zussen gedurende zijn hele leven. Lenbachs stijl paste goed bij de steeds invloedrijker wordende burgerij van zijn tijd. Rijke burgers wilden net zo waardig en kundig geportretteerd worden als de adel. Lenbach was het juiste adres voor hen.
Hoewel Franz von Lenbach de erkenning van zijn tijdgenoten wist te winnen, zag zijn liefdesleven er nogal slecht uit. In de eerste helft van zijn leven was Lenbach ongelukkig verliefd op gravin Marie von Dönhoff, die gevangen zat in een al even ongelukkig huwelijk met een Pruisische diplomaat. Na haar scheiding koos ze echter niet Lenbach, maar Bernhard von Bülow, de latere Rijkskanselier, als de nieuwe man aan haar zijde. Lenbachs portret van de gravin is nog steeds een van zijn beroemdste schilderijen. Zelfs zijn twee late huwelijken konden hem niet helpen over dit verlies.
De Beierse schilder Franz Lenbach wordt door kunsthistorici ook wel "de schilderprins van München" genoemd. Deze naam is geen toeval, want Lenbach's levensstijl was luxueus en luxueus. Franz Lenbach, afkomstig uit een familie van metselaars met veel kinderen, werd in 1882 zelfs geridderd en kwam zo in de rangen van de adel terecht. De opkomende hogere middenklasse en de adel wilden hem laten schilderen en boden grote bedragen aan voor zijn portretten.
Zoals voor veel kunstenaars van zijn tijd was een reis naar Italië bepalend voor zijn verdere stijl. Sinds Goethe zijn Duitse kunstenaars in de 18e en 19e eeuw in het voetspoor van oude culturen naar het land van het verlangen, Italië, gereisd. Daar hoopten ze inspiratie te vinden op de plaatsen van de Romeinse beschaving en te midden van de kunst en architectuur van de Italiaanse Renaissance. Als jongeman bezocht hij Rome en Florence en trainde hij zijn kunst op de werken van de oude meesters. Hij maakte kopieën van belangrijke werken zoals Tizians en Rubens.
Lenbachs stijl werd ook duidelijk beïnvloed door zijn leraren aan de Academie voor Schone Kunsten in München. De schilder Carl Theodor von Piloty bracht de jonge en veelbelovende kunstenaar Lenbach terug van Italië naar de Academie in München. Daar ontwikkelde Lenbach, onder het toeziend oog van Piloty, zijn speciale stijl, die zich richtte op sfeervolle kleuren en levensechte enscenering. Lenbachs stijl was vernieuwend in die zin dat hij zijn aandacht richtte op de presentatie van de eigenheid van zijn modellen. Lenbach wilde zijn modellen op een waardige manier in beeld brengen en, ondanks alle naturalisme, afbeeldingen van armoede of ellende vermijden, zoals bijvoorbeeld te vinden is in Gustave Courbet of Jean Francois Millet. In plaats daarvan vond Lenbach zijn artistieke rolmodellen meer in de oude meesters zoals Titiaan of Peter Paul Rubens.
Met het succes van zijn kunst is Franz Lenbach erin geslaagd om van zichzelf een rijk en invloedrijk kunstenaar te maken. Hij portretteerde beroemdheden als Otto von Bismark en zelfs de waarnemende paus. Toch is hij zijn familie niet vergeten. Hij gaf financiële steun aan zijn broers en zussen gedurende zijn hele leven. Lenbachs stijl paste goed bij de steeds invloedrijker wordende burgerij van zijn tijd. Rijke burgers wilden net zo waardig en kundig geportretteerd worden als de adel. Lenbach was het juiste adres voor hen.
Hoewel Franz von Lenbach de erkenning van zijn tijdgenoten wist te winnen, zag zijn liefdesleven er nogal slecht uit. In de eerste helft van zijn leven was Lenbach ongelukkig verliefd op gravin Marie von Dönhoff, die gevangen zat in een al even ongelukkig huwelijk met een Pruisische diplomaat. Na haar scheiding koos ze echter niet Lenbach, maar Bernhard von Bülow, de latere Rijkskanselier, als de nieuwe man aan haar zijde. Lenbachs portret van de gravin is nog steeds een van zijn beroemdste schilderijen. Zelfs zijn twee late huwelijken konden hem niet helpen over dit verlies.
Pagina 1 / 2