Vanaf de "Gouden Sectie" en de ontwikkeling van de perspectivische voorstelling van de ruimte in de oudheid en de Renaissance, hielden kunstenaars rekening met geometrische wetten om verhoudingen in uniforme verhoudingen te plaatsen. Geometrie opende ook de mogelijkheid om hun werken een nieuwe dimensie van ruimtelijke diepte te geven.

Toen de moderne kunst zich afkeerde van de taak om voorwerpen uit de buitenwereld na te bootsen en zich in plaats daarvan tot taak stelde hun essentie in zintuiglijke ervaring weer te geven, behield de geometrie haar belang.

In het begin van de 20e eeuw loste het kubisme de conventies van vorm en ruimte op. De creatieve middelen om de twee dimensies van het doek te structureren werden opzettelijk teruggebracht tot sterk vereenvoudigde geometrische vormen zoals geneste vlakken, rasterstructuren of lijnen van verschillende dikte.

Piet Mondriaan (1872-1944) ontwikkelde zijn eigen abstracte geometrische taal met zijn "Composities" uit 1915. Zwarte lijnen verdelen zijn werken in vlakken, die alleen door het gebruik van de primaire kleuren geel, rood en blauw een verschillend gewicht krijgen. Theo van Doesburg (1883-1931) en de leden van de Stijl-groep gingen ervan uit dat geometrie een soort universele taal was die ten grondslag lag aan elke ervaring en elk object. Alle zinnelijke ervaringen konden zo hun overeenkomst vinden in zuiver geometrische vormen.

De Russische avant-garde kunstenaar Kazimir Malevitsj (1878-1935) reduceerde zijn werken zoals "Zwart vierkant" of "Zwart kruis" tot elementaire geometrische vormen om het absolute van een "vierde dimensie" te kunnen laten zien.

De Britse kunstenaar Peter McClure uit zijn fascinatie voor geometrie als de ordenende kracht van het universum in werken als "Overlay"(1982) en "Linkage"(2008). Hedendaagse, gedigitaliseerde kunst gebaseerd op geometrische principes wordt gemaakt door de Russische kunstenaar Alex Caminker.